Projecten van de zusters Maricolen in Congo
In 2007 vertrokken de laatste zusters Maricolen uit Congo.
Sinds 1958 waren ze er actief, vooral in het onderwijs, ziekenzorg en sociaal werk.
Een van hen was wijlen zuster Maria-Goretti, door velen goed gekend hier in Oostkamp, waar ze tot 1965 meewerkte in de plaatselijke beroepsschool.
In Mateko, op ongeveer 700 km ten Oosten van Kinshasa, begonnen de zusters in 1988 een hosptiaal uit te bouwen,
ter vervanging van het kleine broussedispensarium.
Het hosptiaal ‘Kivivu’, wat ‘hoop’ betekent, is een weldaad voor heel veel mensen van de streek.
In 2007 werd het hospitaal – met een 100-tal bedden – overgenomen door een inlandse dokter
en enkele geëngageerde medewerkers. Af en toe komt een oogarts langs.
Het is bewonderenswaardig hoe zij – meestal in moeilijke omstandigheden – moeten weken.
Zo kan de elektriciteitsvoorziening uitvallen terwijl er toch moet geopereerd worden.
Patiënten kunnen vaak hun rekening niet of onvoldoende betalen
De nodige geneesmiddelen moeten veelal met de moto of met een vrachtwagen
langs slechte, gevaarlijke wegen bijgehaald worden in een stadje dat 100 km verder gelegen is.
De zusters Maricolen legden zich tijdens hun verblijf in Mateko ook toe op het onderwijs.
Inlandse zusters werkten al een hele tijd mee en namen bij het vertrek van de zusters Maricolen
de werking van de secundaire school met 700 leerlingen op zich.
Het onderwijs in Congo heeft het zeer moeilijk.
Het personeel ontvangt een karig loon en de school zelf krijgt praktisch geen werkingstoelagen.
De ouders moeten zelf het schoolgeld betalen.
Dat betekent dat de mensen zichzelf vaak tekort moeten doen om hun kinderen te laten studeren.
Ze geven hun kinderen, bij het begin van het schooljaar, wanneer ze vertrekken op internaat, geld mee.
Na een paar maanden zijn de centen soms al op en stuurt de school de leerlingen terug naar huis om geld.
Sommigen zijn daarvoor dagen onderweg. Na een tijdje komen ze druppelsgewijs terug
en als er terug een groepje leerlingen aanwezig is, hervatten de lessen.
Dat zegt veel over het niveau van het onderwijs.
De inlandse zusters ontzien zich geen moeite;
ze werken zelf op het land om de school te ondersteunen en in hun eigen onderhoud te voorzien.
Ook de zorg voor de zieke en bejaarde zusters nemen ze op zich.
De financiële steun vanwege Pamoya voor deze twee projecten is dan ook meer dan welkom.
